Apakah pandangan Shlomo Sand terhadap orang-orang Yahudi moden?

Shlomo Sand ialah seorang sejarawan dan profesor dari Israel yang telah menulis beberapa buku yang mencabar pandangan konvensional tentang bangsa Yahudi moden. Menurut Sand, bangsa Yahudi moden bukanlah satu kelompok etnik yang tersendiri atau satu bangsa dengan asal usul yang sama, sebaliknya merupakan kumpulan daripada pelbagai komuniti yang memeluk agama Yahudi pada masa dan tempat yang berbeza.

Beliau berpendapat bahawa gagasan tentang bangsa Yahudi moden yang memiliki garis keturunan berterusan dari Israel kuno adalah satu ciptaan moden yang dibentuk oleh gerakan Zionisme dan disokong oleh historiografi nasionalis.

Argumen utama Sand ialah seperti berikut:

Tidak berlaku pengusiran besar-besaran orang Yahudi purba dan asli dari Tanah Suci mereka (Holy land) selepas pemusnahan Bait Suci Kedua oleh Rom pada tahun 70 Masihi. Sebaliknya, sebahagian besar orang Yahudi purba dan asli tetap tinggal di tanah asal mereka dan kemudiannya memeluk agama Kristian atau Islam.

Oleh itu, beliau mencadangkan bahawa orang Arab Palestin moden pada hakikatnya merupakan keturunan orang Yahudi purba dan asli yang terus menetap di wilayah tersebut dan berasimilasi dengan budaya tempatan selama berabad-abad. Teori ini menggambarkan orang Palestin bukan sebagai pendatang asing atau perampas, tetapi sebagai kesinambungan asli kepada penduduk purba tanah tersebut, termasuk bangsa Israel kuno.

Diaspora Yahudi terbentuk terutamanya melalui migrasi sukarela dan kegiatan dakwah, bukannya akibat pengusiran paksa.

Yudaisme merupakan agama misionari yang secara aktif mencari penganut baharu di dunia purba. Ramai kelompok masyarakat telah memeluk agama Yahudi, seperti bangsa Edom, Ituria, Nabatea, Khazar, Berber, dan Himyar. Golongan yang memeluk agama Yahudi ini kemudiannya menjadi leluhur kepada banyak komuniti Yahudi moden di seluruh dunia.

Orang Yahudi moden di Eropah Timur, atau Ashkenazi, menurut Sand, kebanyakannya ialah keturunan bangsa Khazar, iaitu satu bangsa Turki yang pernah memerintah empayar besar di kawasan Kaukasus dan memeluk agama Yahudi pada abad ke-8 atau ke-9 Masihi. Mereka kemudiannya berhijrah ke arah barat dan bercampur dengan penduduk tempatan, lalu mengadopsi bahasa dan budaya setempat.

Orang Yahudi moden di Sepanyol dan Portugal, atau Sephardi, menurutnya, kebanyakannya ialah keturunan kaum Berber dan Arab yang memeluk agama Yahudi di Afrika Utara dan kemudian berpindah ke Semenanjung Iberia. Mereka turut berasimilasi dengan budaya setempat dan membentuk budaya serta bahasa yang tersendiri.

Orang Yahudi moden di Ethiopia, dikenali sebagai Beta Israel, menurut Sand, tidak mempunyai hubungan asal dengan bangsa Israel kuno. Sebaliknya, mereka berasal daripada suku-suku tempatan Afrika yang memeluk agama Yahudi di bawah pengaruh dakwah Kristian.

Orang Yahudi moden di Yaman, atau Teimanim, juga tidak berkaitan secara langsung dengan orang Israel purba. Sebaliknya, mereka ialah orang Arab Selatan yang memeluk agama Yahudi hasil pengaruh pedagang Yahudi dan pelarian yang melarikan diri daripada penganiayaan Romawi.

Namun begitu, buku-buku Sand telah menerima kritikan meluas daripada sejarawan dan sarjana lain. Para pengkritik menyatakan bahawa karya beliau bersandar kepada sumber-sumber terpilih, kaedah penyelidikan yang lemah, kecenderungan ideologi, serta ketidaktepatan sejarah. Ada juga yang menuduh beliau memutarbelitkan sejarah dan identiti Yahudi moden demi agenda politik, malah menafikan hak orang-orang Yahudi moden untuk menentukan nasib sendiri serta hubungan mereka dengan tanah air leluhur mereka.

Satu Analisis Berdasarkan Buku “Jerusalem in the Qur’an” oleh Imran Hosein

Dalam karya beliau yang berpengaruh dan kontroversial, Jerusalem in the Qur’an, cendekiawan Islam Imran Hosein mengemukakan satu persoalan penting: Adakah para ulama Muslim kontemporari telah gagal mengenali kemunculan Ya’juj dan Ma’juj pada zaman kita sekarang?

Menurut Imran Hosein, sebilangan besar ulama terkemuka di dunia Islam masih berpegang pada keyakinan bahawa Ya’juj dan Ma’juj hanya akan dilepaskan ke dunia selepas kembalinya Al-Masih yang sebenar, iaitu Nabi ‘Isa عليه السلام, dan selepas baginda mengalahkan Dajjal, iaitu Al-Masih palsu. Para ulama ini berpendapat bahawa keadaan dunia masa kini tidak mungkin berkaitan dengan kemunculan Ya’juj dan Ma’juj, kerana peristiwa besar itu, menurut kefahaman mereka, hanya akan berlaku selepas kembalinya Nabi ‘Isa.

Imran Hosein mencabar tafsiran ini dari sudut teks agama mahupun logik akal. Beliau berpendapat bahawa dengan menggunakan “pendekatan akal yang mudah,” sudah jelas bahawa pegangan tersebut adalah tidak tepat. Dari perspektifnya, sistem dunia hari ini—yang dikuasai oleh kezaliman, penipuan, dan ketidakadilan global—sebenarnya adalah sistem Ya’juj dan Ma’juj.

Beliau melahirkan kebimbangan mendalam bahawa para ulama yang menolak pandangan ini sedang melakukan satu kesilapan besar. Menurut Imran Hosein, kegagalan untuk mengenal pasti tanda-tanda zaman dan sifat politik dunia moden melalui lensa Qur’ani menyebabkan para ulama ini kekal tidak bersedia dari sudut intelektual dan rohani untuk menghadapi cabaran yang sedang melanda. Beliau memberi amaran bahawa pendirian ini bukan sahaja membawa kepada ketidakmampuan memahami realiti semasa, tetapi juga menghalang umat Islam daripada menjangkakan peristiwa-peristiwa besar yang sedang menghampiri dengan pantas.

Akhirnya, Imran Hosein berhujah bahawa kesilapan teologi ini membawa akibat yang berat. Ia meninggalkan umat Islam dalam keadaan terdedah—gagal mentafsir zaman moden dengan tepat, dan seterusnya tidak mampu merangka respons berasaskan petunjuk Ilahi terhadap kuasa-kuasa yang membentuk dunia hari ini. Mengenali kehadiran dan pengaruh Ya’juj dan Ma’juj pada masa kini, menurut beliau, bukan sekadar soal keingintahuan eskatologi—tetapi merupakan kunci untuk memahami dan menentang sistem dunia yang penuh tipu daya ini.

Apakah hujah kepercayaan Shlomo Sand bahawa orang Palestin ialah keturunan orang Yahudi biblikal pada zaman Yesus?

Shlomo Sand, seorang sejarawan Israel, berhujah dalam bukunya “The Invention of the Jewish People” bahawa orang Palestin ialah keturunan daripada orang Yahudi biblikal pada zaman Yesus. Hujahnya mencabar gagasan tradisional bahawa orang Yahudi moden merupakan satu kelompok etnik tunggal dan homogen dengan garis keturunan yang tidak terputus sejak zaman biblikal.

Sand juga berpendapat bahawa pemelukkan kepada agama Yahudi oleh bangsa Khazar, sebuah kelompok penutur bahasa Turki, pada abad ke-8 memainkan peranan penting dalam pembentukan komuniti Yahudi di Eropah Timur. Beliau mencadangkan bahawa ramai Yahudi Ashkenazi, yang kini membentuk sebahagian besar populasi Yahudi moden, sebenarnya merupakan keturunan bangsa Khazar dan bukannya keturunan langsung bangsa Israel purba.

Berhubung dengan orang Palestin, Sand mengemukakan bahawa mereka ialah keturunan daripada populasi Yahudi asli yang wujud di wilayah tersebut pada zaman Yesus, yang kemudiannya memeluk agama Islam serta berasimilasi dengan populasi Arab. Beliau berhujah bahawa gagasan tentang “kepulangan” orang Yahudi moden ke tanah leluhur mereka sebenarnya merupakan sebuah konstruksi politik dan ideologi, bukannya fakta sejarah.

Penting untuk diperhatikan bahawa hujah Shlomo Sand telah mencetuskan perdebatan dan diskusi dalam kalangan akademik serta intelektual, dan tidak diterima secara universal. Pandangannya mencabar pemahaman konvensional tentang identiti dan sejarah Yahudi, dan telah menimbulkan sokongan mahupun kritikan daripada pelbagai sarjana dan pakar.

Sand berpendapat bahawa orang Palestin moden sebahagian besarnya ialah keturunan orang Yahudi biblikal yang tinggal di wilayah tersebut pada zaman Yesus. Beliau percaya bahawa ramai orang Yahudi biblikal di rantau itu sebenarnya tidak diusir selepas kehancuran Bait Suci Kedua, seperti yang didakwa oleh sejarah tradisional Yudaisme, sebaliknya mereka memeluk agama Kristian dan kemudian Islam.

Hujah Sand mencabar naratif Zionis tradisional tentang sejarah Yahudi, yang melihat orang Yahudi moden sebagai keturunan langsung daripada bangsa Yahudi biblikal. Sebaliknya, beliau menegaskan bahawa orang Palestin mempunyai hubungan sejarah dengan tanah itu sedalam hubungan orang Yahudi biblikal dahulu. Hal ini mencabar gagasan tentang sebuah negara yang eksklusif untuk orang Yahudi moden di wilayah itu serta menguatkan tuntutan orang Palestin terhadap tanah air mereka.

———-

Shlomo Sand ialah seorang sejarawan, penulis, dan profesor Israel. Beliau dikenali melalui penulisan-penulisannya yang kontroversial dan mencetuskan pemikiran tentang sejarah bangsa Yahudi serta konflik Israel-Palestin.

Sand telah mencabar naratif tradisional mengenai sejarah dan identiti Yahudi, dan karyanya telah mencetuskan perdebatan serta perbincangan dalam kalangan sarjana dan masyarakat umum. Sand ialah profesor sejarah di Universiti Tel Aviv dan telah menulis beberapa buah buku mengenai topik seperti nasionalisme, asal usul bangsa Yahudi, dan sejarah Timur Tengah. Karyanya telah diterjemahkan ke dalam pelbagai bahasa dan memberi impak yang besar dalam bidang sejarah serta sains politik.

Tokoh Gog dan Magog—dikenali dalam tradisi Islam sebagai Yajuj dan Majuj—adalah sosok misterius yang penuh kontroversi dalam narasi apokaliptik agama-agama samawi. Al-Quran dan hadis memberikan gambaran tentang mereka sebagai kuasa perosak dan tanda akhir zaman, tetapi penafsiran lebih lanjut oleh para mufasir menambah dimensi baru dalam memahami mereka.

Rujukan perkataan “Kota” dalam al-Quran

Surah al-Anbiya, ayat 95 sampai 96 menyebut:

“Dan diharamkan atas (penduduk) suatu kota yang telah Kami binasakan bahawa mereka tidak akan kembali.

Sehingga apabila (tembok) Yajuj dan Majuj dibuka, dan mereka turun dengan cepat dari setiap tempat yang tinggi.”

Sebahagian ahli tafsir berpendapat bahawa “kota” yang disebutkan dalam ayat ini merujuk kepada Baitulmaqdis (Jerusalem). Mereka melihat pengharaman atau larangan kembali ke kota ini oleh Allah kepada penduduknya sebagai berkaitan dengan kota suci yang memainkan peranan penting dalam sejarah agama Yahudi. Pandangan ini berpendapat bahawa Gog dan Magog atau Yajuj dan Majuj mempunyai hubungan erat dengan kota Jerusalem—mereka ingin menguasainya kerana keterikatan keagamaan dan sejarah yang mendalam.

Asal Usul Gog dan Magog: Bangsa Khazar yang Memeluk Agama Yahudi

Lebih menarik lagi, terdapat pandangan dalam kalangan mufasir dan pengkaji yang mengaitkan Gog dan Magog atau Yajuj dan Majuj dengan bangsa Khazar. Bangsa Khazar dikenali dalam sejarah sebagai sebuah kerajaan yang memeluk agama Yahudi pada abad pertengahan. Menurut teori ini, Gog dan Magog merujuk kepada bangsa Khazar yang telah memeluk agama Yahudi dan menjadikan Baitulmaqdis sebagai pusat aspirasi mereka—sebuah kota yang menjadi simbol iman dan misi keagamaan mereka.

Pandangan ini menekankan bahawa keterikatan Gog dan Magog atau Yajuj dan Majuj dengan kota Baitulmaqdis bukan semata-mata bersifat geopolitik, tetapi juga bersifat spiritual. Mereka dianggap mewakili usaha bangsa Khazar untuk menaklukkan kota suci tersebut sebagai sebahagian daripada tuntutan agama dan misi akhir zaman mereka.

Simbolisme dan Naratif Eskatologi

Walaupun teori ini tidak disepakati secara universal oleh semua ulama, ia membuka ruang tafsiran simbolik yang mendalam. Gog dan Magog—dalam bentuk literal atau kiasan—menjadi lambang kuasa destruktif yang muncul pada akhir zaman. Keterikatan mereka dengan Baitulmaqdis dilihat sebagai bukti bahawa Gog dan Magog atau Yajuj dan Majuj menganut agama Yahudi dan menunjukkan obsesi mereka terhadap kota suci Jerusalem yang dianggap pusat keyakinan dan ibadah dalam agama yang mereka anuti.

Kesimpulan

Sebahagian ahli tafsir berpendapat bahawa Surah 21:95–96 merujuk kepada kota Baitulmaqdis, di mana Gog dan Magog—dalam tafsiran ini diidentifikasikan sebagai bangsa Khazar yang memeluk agama Yahudi—ingin menguasainya. Tafsiran ini mengaitkan mereka dengan misi dan obsesi akhir zaman untuk menguasai kota suci tersebut. Namun, harus diingat bahawa pandangan ini tetap bersifat spekulatif kerana al-Quran sendiri tidak memberikan penjelasan eksplisit tentang identiti khusus Gog dan Magog atau Yajuj dan Majuj. Yang pasti, naratif tentang mereka menekankan bahawa di sebalik semua kekuatan duniawi, akan tiba saatnya bagi kebenaran dan keadilan ilahi untuk menang melalui kedatangan Imam Mahdi dan turunnya Nabi Isa Al-Masih.

————

Surah al-Anbiya, ayat 95 dibaca dalam bahasa Arab:

وَحَرَامٌ عَلَىٰ قَرْيَةٍ أَهْلَكْنَاهَا أَنَّهُمْ لَا يَرْجِعُونَ

Terjemahan literalnya:

“Dan diharamkan (atau: dan telah ditetapkan sebagai haram) atas (penduduk) suatu kota yang telah Kami binasakan bahawa mereka tidak akan kembali.”

Kata “وَحَرَامٌ”

Makna literal: sesuatu yang dilarang, diharamkan.

Makna kiasan (dalam konteks ayat ini): dilarang, mustahil, tidak mungkin.

Penjelasan para mufasir klasik:

Ayat ini secara umum difahami sebagai: “Telah ditetapkan secara mutlak dan tidak mungkin bagi penduduk suatu negeri yang telah dibinasakan untuk kembali (dalam konteks kehancuran mereka yang kekal).”

Jadi, “وَحَرَامٌ” dalam konteks ayat ini tidak hanya bermaksud “haram” dalam erti larangan syariat, tetapi lebih kepada “telah ditetapkan sebagai tidak mungkin / mustahil / terlarang.”